بر اساس یک مطالعه جدید، ستاره شناسان در داده های جمع آوری شده در دهه 80 قرن گذشته، شواهدی از سیاهچاله ای پیدا کرده اند که ستاره ای را خورده است.
محققان می گویند که امضای یک رویداد مشابه را در داده های جمع آوری شده در دهه 1980 به لطف یک جفت کارآموز در دبیرستان ماساچوست شناسایی کردند. وقتی یک ستاره خیلی به a نزدیک می شود سیاه چاله، گرانش جسم عظیم ستاره را می کشد، ماده را به داخل سیاهچاله می کشد و انفجاری از نور تولید می کند که اخترشناسان آن را رویداد تخریب جزر و مدی می نامند. و در حالی که ستاره شناسان این پدیده را حدود 100 بار مشاهده کرده اند، تعداد بسیار کمی از این مشاهدات به مشاهدات رادیویی متکی هستند، همانطور که در دهه 1980 بود.
«گرانش اطراف سیاهچاله این مردم بیچاره را از هم جدا خواهد کرد ستاره هاویکرام راوی، ستاره شناس در موسسه فناوری کالیفرنیا (Caltech) در پاسادنا، که باعث می شود آنها به جت های نازک فشرده شوند و در سیاهچاله سقوط کنند. در بیانیه ای گفت. "این یک روند واقعا گیج کننده است. ستاره ها ساکت نمی شوند!"
متصل: 8 راه که می دانیم سیاهچاله ها واقعا وجود دارند
راوی و گروهی از دانشمندان در مشاهدات بایگانی که توسط کارآموزان ژینورا زاکاگنینی و جکسون کاد ذکر شده بود، آثاری از اختلال جزر و مد پیدا کردند. نوجوانان داده های جمع آوری شده توسط رصدخانه ملی رادیویی نجومی (NRAO) Karl G. Janski را بررسی کردند. آرایه بسیار بزرگ (VLA) در نیومکزیکو و اشاره کرد که یک سیگنال روشن خاص مشاهده شده در اواسط دهه 90 تا سال 2017 محو شده است.
تیم شروع به جستجوی مشاهدات دیگری از این شی به نام J1533 + 2727 کرد و دریافت که تلسکوپ رادیویی 300 فوتی (90 متری) رصدخانه گرین بنک قبلاً همان شی را مشاهده کرده بود. سقوط ناگهانی او در سال 1988. در واقع، مشاهدات گرین بانک در سال‌های 1986 و 1987 نشان می‌دهد که این شی حتی درخشان‌تر از داده‌های دهه 1990 است که محققان با آن شروع کردند. به گفته محققان، در مجموع، این شی اکنون 500 برابر تیره‌تر از آن چیزی است که در روشن‌ترین نورش بوده است.
در تجزیه و تحلیل خود از این رویداد، دانشمندان به این نتیجه رسیدند که رعد و برق درخشان احتمالاً توسط یک سیاهچاله 500 میلیونی ایجاد شده است. سال نوری دور از زمین، که یک ستاره را له کرد و یک جت رادیویی به بیرون پرید.
محققان امیدوارند که این رویداد و موارد مشابه به آنها کمک کند تا رویدادهای امواج جزر و مدی (که TDE نیز نامیده می شوند)، سیاهچاله هایی که باعث ایجاد آنها می شوند و کهکشان هایی که این سیاهچاله ها در آنها قرار دارند، به آنها کمک کند.
هانا دایکار، دانشجوی دکترای نجوم و اخترفیزیک در دانشگاه تورنتو و یکی از نویسندگان مطالعه جدید، گفت: «جالب است که هیچ یک از کاندیداهای رادیویی در نوع کهکشانی که برای TDE محبوب است، یافت نشد. یافتن تعداد بیشتری از این رادیوهای TDE می‌تواند به ما کمک کند تا معماهای موجود در مورد انواع کهکشان‌ها و تعداد کهکشان‌های موجود در جهان را روشن کنیم.
دانشمندان همچنین به برنامه دیگری روی آورده اند، تاسیسات انتقال در Zwicky (ZTF) در رصدخانه Caltech Palomar، به امید اینکه متوجه تداخل جزر و مدی بیشتری باشد که امواج رادیویی تولید می کند.
راوی گفت: «این اولین کشف یک نامزد TDE نسبیتی در جهان نسبتاً نزدیک است که نشان می‌دهد این رادیوهای TDE ممکن است رایج‌تر از آن چیزی باشند که قبلاً فکر می‌کردیم.»
نتایج روز دوشنبه (10 ژانویه) در ارتباط با دویست و سی و نهمین نشست انجمن نجوم آمریکا ارائه شد. به دلیل COVID-19 لغو شد. مقاله ای که این مطالعه را توصیف می کند برای انتشار در مجله Astrophysical و منتشر شده است به سرور پیش‌پرس arXiv.org.
به مگان بارتلز به آدرس mbartels@space.com ایمیل بزنید یا او را در توییتر دنبال کنیدمگانبارتل ها. ما را دنبال کنید در توییتر @Spacedotcom و غیره فیس بوک.