آزمایشگاه رانش جت ناسا (JPL) به تازگی نرم افزاری را که برای ارزیابی سیارک های بالقوه خطرناک استفاده می کند ارتقا داده است تا اثرات نور خورشید بر مدارها را در کنار سایر تغییرات در نظر بگیرد.
اگرچه با وجود دهه‌ها تحقیق دقیق، هیچ خطری از سنگ‌های فضایی برای زمین وجود ندارد، ستاره‌شناسان همچنان به اسکن آسمان برای هر موردی ادامه می‌دهند. یک الگوریتم جدید نظارت بر ضربه به نام Sentry-II بر اساس نرم افزاری ساخته شده است که به مدت 20 سال استفاده می شود.
مانند Sentry سلف خود، Sentry-II جدیدتر به صورت دوره ای جدولی از سیارک های بالقوه خطرناک را با مدارهای شناخته شده تولید شده توسط مرکز تحقیقات نزدیک به زمین JPL اسکن می کند.
عکس ها: سیارک ها در اعماق فضا
Sentry-II حداقل برای دهه آینده محاسباتی را با در نظر گرفتن اجرام با مدارهای محاسبه شده که برای زمین بیشتر در معرض خطر هستند، انجام خواهد داد. (سیستم دیگری به نام Scout این سیارک ها را فقط با مدارهای تا حدی شناخته شده ارزیابی می کند.)
اما Sentry-II همچنین شامل یک ارتقای کلیدی است که ارزیابی های او را دقیق تر می کند: با توجه به تأثیر یارکوفسکی.
اثر یارکوفسکی زمانی رخ می دهد که نور خورشید از سطح سیارک جذب شده و دوباره به صورت گرما تابش می کند. این تابش گرما تأثیری ظریف اما قدرتمند بر مسیر سیارک در فضا دارد - و می تواند بر احتمال برخورد یک سنگ کیهانی به زمین تأثیر بگذارد.
اخترشناسان دهه‌ها در مورد اثر یارکوفسکی می‌دانستند، اما اخیراً نرم‌افزار رایانه‌ای به اندازه‌ای قدرتمند شده است که بتواند تأثیر آن بر مجموعه‌های داده بزرگ را تجزیه و تحلیل کند. آژانس گفت که Sentry-II به JPL اجازه می دهد تا اثرات بالقوه را با شانسی به اندازه چند شانس 10 میلیون تخمین بزند.
دیوید فارنوکیا، مهندس ناوبری JPL که همچنین به توسعه Sentry-II کمک کرده است، می گوید: «این واقعیت که سنتری نمی تواند به طور خودکار با اثر یارکوفسکی کنار بیاید یک محدودیت بود.
فارنوکیا خاطرنشان کرد: فقدان محاسبات یارکوفسکی در سیستم اصلی سنتری به این معنا بود که اخترفیزیکدانان مجبور بودند هر بار که با یک سیارک برای یک "موقعیت خاص" روبرو می شوند، تجزیه و تحلیل های دستی انجام دهند. یکی از معروف‌ترین نمونه‌ها، سیارک آپوفیس بود که نیاز به ارزیابی دستی اثر یارکوفسکی داشت تا بفهمد احتمال برخورد این سیارک در سال 2068 چقدر است. خوشبختانه، سال گذشته ناسا تشخیص داد که پرواز آپوفیس در سال 2068 بی ضرر خواهد بود.
سیستم قدیمی‌تر محدودیت دیگری هم داشت، زیرا همیشه نمی‌توانست احتمال تکان خوردن یک سیارک در نزدیکی زمین را پیش‌بینی کند. ناسا گفت که Sentry-II امکان مجموعه ای پایدارتر از محاسبات را فراهم می کند که تأثیر قابل توجهی را که گرانش زمین در چنین شرایطی دارد، در نظر می گیرد.
علاوه بر این، Sentry-II مدارهایی را با مفروضات کمتری در مورد اینکه کدام یک به احتمال زیاد توسط سیارک گرفته می‌شود، پیش‌بینی می‌کند و به الگوریتم اجازه می‌دهد تا سناریوهای کم‌احتمالی را پیدا کند که سلف خود ممکن است از دست داده باشد.
ناسا گفت: Sentry-II با در دسترس قرار گرفتن تلسکوپ‌های بزرگتر و توانمندتر به صورت آنلاین در دهه آینده اعمال خواهد شد. ناسا گفت: نزدیک به 28000 سیارک نزدیک به زمین شناخته شده است و رصدخانه ها در حال حاضر اکتشافات بیشتری را با نرخ حدود 3000 در سال اضافه می کنند. این سرعت اکتشاف در طول یک دهه شتاب خواهد گرفت.
از جمله این رصدخانه های جدید، نقشه برداری زمین (NEO) خواهد بود که پرتاب مورد انتظار آن در سال 2026 در نهایت فضاپیمای ویژه ای را برای جستجوی سیارک ها فراهم می کند. انتظار می رود NEO Surveyor 90 درصد از سیارک های نزدیک به زمین را با ابعاد 460 فوت (140 متر) یا بیشتر در یک دهه پس از پرتاب شناسایی کند.
یکی دیگر از رصدخانه های مورد انتظار شکار سیارک مستقر در شیلی، رصدخانه Vera C. Rubin است. روبین که قبلاً به عنوان تلسکوپ بزرگ آب و هوا شناخته می شد، انتظار می رود اولین نور خود را در جولای 2023 ببیند. بنیاد ملی علوم ایالات متحده بودجه روبین را در کنار سایر وظایف، برای جستجوی سیارک های بالقوه خطرناک با نگاه کردن به همان منطقه از آسمان تأمین می کند. ساعتی، به دنبال اجسامی که موقعیت خود را تغییر می دهند.
مطالعه ای که Sentry-II را توصیف می کند در 1 دسامبر 2021 در مجله Astronomical منتشر شد.
الیزابت هاول را در توییتر @howellspace دنبال کنید. ما را در توییتر دنبال کنید @Spacedotcom و غیره فیس بوک.