کهکشان راه شیری یک بازی بی‌رحمانه طناب کشی را با دو همسایه دشوار خود، کهکشان‌های کوتوله برادر و سرسبز، معروف به ابرهای ماژلانی بزرگ و کوچک، انجام می‌دهد. به سختی یک مسابقه عادلانه است. این دو کهکشان کوتوله با جرم ترکیبی حدود 17 میلیارد خورشیدی (تقریباً 100 برابر بیشتر از کهکشان راه شیری) در حال پاره شدن هستند. جاذبه زمین از کهکشان ما و از یکدیگر.
بیش از 3 میلیارد سال از این فشار و کشش کیهانی، علامت نبرد عظیمی را در آسمان جنوبی به جا گذاشته است - یک کمان گازی طولانی که به نام جریان ماژلانی شناخته می‌شود و مانند نقرس خون ستاره‌ای پشت ابرهای ماژلانی می‌کشد. یک روز این جریان با کهکشان ما برخورد می کند و آن را سیل می کند راه شیری با گاز ستاره ساز و تغییر مداوم چشم انداز آسمان شب.
این روز ممکن است زودتر از آن چیزی باشد که فکر می کردیم.
بر اساس یک مطالعه جدید منتشر شده در 8 نوامبر در The Astrophysical Journal Lettersجریان ماژلانی بسیار نزدیکتر از تخمین‌های قبلی به کهکشان ما است. با در نظر گرفتن آخرین مشاهدات ساختار جریان، تیمی از محققان تاریخچه برهمکنش ابرهای بزرگ و کوچک ماژلانی را با یکدیگر و با کهکشان ما شبیه‌سازی می‌کنند. آنها دریافتند که این جریان تنها 65000 بوده است سال نوری از زمین - یا حدود پنج برابر نزدیکتر از آنچه قبلا تصور می شد.
پیامدهای جریان ماژلان و آینده آن بسیار زیاد است. محققان نوشتند که نه تنها این یافته‌ها نشان می‌دهند که جریان تقریباً یک پنجم حجم آن چیزی است که قبلاً تصور می‌شد، بلکه بسیار زودتر - احتمالاً ظرف 50 میلیون سال - با کهکشان ما برخورد خواهد کرد.
«در کمال تعجب، مدل‌ها جریان را بسیار نزدیکتر کردند [our galaxy]اسکات لوسینی، نویسنده ارشد این مطالعه، فارغ التحصیل فیزیک در دانشگاه ویسکانسین-مدیسون، در بیانیه ای گفت. اکنون می بینیم که جریان اساساً در قسمت بیرونی دیسک راه شیری است.
این برآوردهای جدید از محل جریان به تحقیقات منتشر شده در سال گذشته در مجله Nature بستگی دارد. (لوسینی نیز نویسنده اصلی این مقاله بود). در این مطالعه، محققان دریافتند که ابر ماژلانی بزرگ توسط یک "هاله" از گاز یونیزه داغ احاطه شده است که دمای آن به حدود 900000 درجه فارنهایت (500000 درجه سانتیگراد) می رسد - که حدود یک دوم تا یک ششم گرما است. لایه بیرونی خورشید ما. تیم این پوسته داغ را تاج ماژلانی نامید.
وجود تاج تاریخ شکل گیری ابرهای ماژلانی و جریان را تغییر می دهد. محققان نوشتند که پوسته گازی داغ اطراف ابر بزرگتر کوتوله‌ها را به جرم کل کهکشان‌ها اضافه می‌کند و باید اصطکاک و فشار وارد شده بر روی دو کهکشان را هنگام حرکت در تاج به میزان قابل توجهی افزایش دهد.
با در نظر گرفتن این نیروها، این تیم شبیه سازی کامپیوتری جدیدی را برای مدل سازی تاریخچه ابرهای ماژلانی و جریان ماژلانی توسعه داد. این تیم به صورت معکوس کار کرد و از مکان‌های فعلی ابر شروع کرد و ساعت را از طریق شبیه‌سازی‌های متعدد به عقب برگرداند تا نشان دهد کهکشان‌های کوتوله چگونه می‌توانند در طول اعصار با هم تعامل داشته باشند تا به جایی که اکنون هستند برسند.
این تیم دریافت که این دو کهکشان کوتوله تنها حدود 3 میلیارد سال است که به دور یکدیگر می چرخند. زمانی که این دو کهکشان توسط کهکشان راه شیری تسخیر شدند، ابر ماژلانی کوچک در خلاف جهت عقربه‌های ساعت به دور بزرگ می‌چرخید و گاز از پشت آن پرتاب می‌کرد و جریان ماژلانی را تشکیل می‌داد. برخلاف مطالعات قبلی، شبیه‌سازی‌های این تیم همچنین نشان داد که این جریان به سمت کهکشان راه شیری، نه چندان دور از آن، خمیده است و این دو جرم آسمانی تنها 65000 سال نوری در نزدیک‌ترین نقطه‌شان فاصله دارند. (خود ابرها بسیار دورتر از زمین زندگی می کنند، به ترتیب حدود 180000 و 200000 سال نوری از زمین فاصله دارند).
اندرو فاکس، یکی از نویسندگان این مطالعه، محقق مؤسسه علمی تلسکوپ فضایی در مریلند، گفت: فاصله اصلاح شده درک ما از جریان را تغییر می دهد.
این بدان معناست که هر چیزی که دانشمندان فکر می‌کنند در مورد این جریان می‌دانند باید دوباره ارزیابی شود - از جمله زمانی که کهکشان ما آن را به طور کامل جذب می‌کند و به کهکشان راه شیری گاز ستاره‌زایی تزریق می‌کند. هر شکل حیاتی روی زمین می‌تواند ده‌ها میلیون سال به بالا نگاه کند تا آسمانی کاملاً متفاوت از آسمان ما ببیند - اما در حال حاضر فقط باید از طناب کشی ضعیف و آرام بالای سرمان لذت ببریم.
در ابتدا در Live Science منتشر شد.