نحوه انتخاب زنان با بالش بادی

در مهٔ ۱۷۸۷، بتهوون با آگاهی از اینکه مادرش بیمار است، سریعاً به بن بازگشت، اما مادرش پس از مدت کوتاهی درگذشت،∗ و بهدنبال آن اعتیاد به الکل پدرش، عمیقتر شد؛ در نتیجه وی مسئولیت مراقبت از دو برادر کوچکتر خود را بهعهده گرفت و پنج سال دیگر در بن اقامت گزید. روشِ تعلیم بتهوون که از پنج سالگیاش شروع شد، از همان ابتدا سخت و شدید بود و اغلب او را به گریه میانداخت. این تمایز برای اولین بار در سال ۱۸۲۸، فقط یک سال پس از مرگ وی به کار گرفته شد، و اگرچه اغلب مورد چالش و پالایش قرار میگیرد، اما بهعنوان نقطهٔ شروع، برای درک و پیشرفت کارِ بتهوون در نظر گرفته شدهاست. اکثر محققان ۱۶ دسامبر ۱۷۷۰ را بهعنوان تاریخ تولد او پذیرفتهاند، اگرچه سند قطعی برای آن موجود نیست. هیچ سابقهٔ معتبری از تاریخ تولد وی در دست نیست. از آنجایی که نوزادانِ آن دوره بهطور سنتی ظرف ۲۴ ساعت از تولدشان غسل تعمید میشدند، چنین بر میآید که خانوادهٔ بتهوون و معلمشان یوهان آلبرشتسنبرگر، روز تولد او را در ۱۶ دسامبر جشن گرفتهاند. در سال ۱۷۸۰ یا ۱۷۸۱، بتهوون تحصیلات خود را با مهمترین معلم خود در بن، کریستیان گوتلوب نیفه، که در آن سال بهعنوان نوازندهٔ اُرگِ دربار معرفی شده بود، آغاز قیمت بالش بادی کرد. Th is h​as　been　c᠎reat​ed wi​th GSA C on​te nt Generator Demoversi​on!

او همچنین به خاطر نشاندادنِ علاقهاش به آزادیخواهی، مجسمهٔ جباریت را در اتاقش قرار داده بود و در ادبیات نیز شکسپیر را دوست داشت و بر اساس آثار وی قطعات بزرگی مانند اورتور کوریولان را خلق کرد. لودویگ یک پسر بهنام یوهان داشت که در همان مؤسسهٔ موسیقی بهعنوان خوانندهٔ تنور کار میکرد و برای تکمیل درآمدش، به آموزش ساز شستیدار و ویولن نیز میپرداخت. از امرای انتخابگر اهدا شده بود، بهنام «سونات انتخابگر» نیز شناخته میشود. تغییر داد و آن را دوباره به حامی خود، شاهزاده جوزف فرانتس فون لوبکوویتس اهدا کرد و برای اولین بار در کاخ وی اجرا شد. در این هنگام ماکسیمیلیان فرانتس (جانشینِ ماکسیمیلیان فردریش)، بهعنوان منتخبِ بُن و جوانترین فرزندِ ملکهٔ اتریش، ماریا ترزا بود. فرانتس گرهارد وگلر میگوید: «هرگز بتهوون را خالی از عشق شدید و آتشین ندیدهام، و این عشقها همچنانکه پیداست، همیشه در کمالِ عفاف و پاکی بودهاند». دخالت و بیخوابیهای استادش فایفر، باعث میشد در اواخر شب جلسات نامنظمی برگزار کند و بتهوون جوان از تختخوابش به طرفِ ساز کشیده میشد. در این دوره، وی نگارش و تنظیم جدیدی از سونات پیانو برای ساز شستیدار را به سرانجام رساند که تقریباً به مدت یک دهه طول کشیده بود. خودِ او بخشی از این توقف را ناشی از یک بیماری طولانی مدت (که او آن را «تب التهابی» نام نهاده بود) میدانست که از اکتبر ۱۸۱۶ شروع شد و بیش از یک سال ادامه داشت.

همانجا بود که وی با ادبیات آلمانی و کلاسیک آشنا شد. سبک موسیقی بتهوون به سختی در موسیقی کلاسیک میگنجید، چرا که شخصیتِ قهرمانانه، اندیشه و نبوغِ بتهوون، در آرمانهای رمانتیک تحقق مییافت. یوهان با آگاهی از موفقیتهای لئوپلد موتسارت در این زمینه به همراه پسرش ولفگانگ آمادئوس موتسارت و دخترش ماریا آنا موتسارت، کوشش کرد تا پسرش را بهعنوان یک کودک نابغه معرفی کند، چنانکه ادعا میکرد بتهوون در اولین اجرای عمومیاش در مارس ۱۷۷۸ (هنگامی که نامش روی پوسترهای این اجرا قرار گرفت)، تنها شش سال داشت. او از سال ۱۷۹۰ تا ۱۷۹۲، تعدادی اثر (که هیچکدام در آن زمان منتشر نشده بودند) تألیف کرد که نشاندهندهٔ دامنه و بلوغِ رو به رشد بتهوون است. نیفه مستقیم از بتهوون حمایت میکرد و او را بهعنوان ارگنوازِ اولِ دربار منصوب کرد. ، اسقف اعظم و الکتور کلن، مشغول به کار بود و بعدتر در سال ۱۷۶۱ بهعنوان کاپلمایستر (مدیر موسیقی) منصوب و پس از آن نوازندهٔ برجستهای در بن شد.

در بهار ۱۸۱۱، وی بهشدت دچار بیماری، سردرد و تب شدید شد. معرفی کرد (یکی از دختران فان برونینگ در نهایت با وگلر ازدواج کرد). محیط خانوادگی فان برونینگ آرامبخشتر از خانهٔ خودش بود، که بهطور فزایندهای زوالِ رفتاری و اخلاقی پدرش در آن حاکم بود. بتهوون غالباً با خانوادهٔ فان برونینگ، رفتوآمد داشت و در خانهٔ آنها به برخی از کودکان، پیانو آموزش میداد. بتهوون احتمالاً برای اولین بار در اواخر سال ۱۷۹۰ (حدود کریسمس)، هنگامی که یوزف هایدن در راه سفر به لندن در بن توقف کرد، به وی معرفی شد. بتهوون در دسامبر ۱۷۸۶، برای اولین بار با هزینهٔ کارفرمای خود به وین سفر کرد، که ظاهراً این سفر به امید آموزش موسیقی از موتسارت بودهاست. بررسیهای کارشناسیِ دقیق نشان دادهاست که نامه در ماه ژوئن در طول دو روز نگارش یافته و سه بار قطع شده و از نو ادامه یافتهاست. کالبدشکافی آسیب قابل توجهی در کبد را نشان میداد که ممکن است به دلیلِ مصرف سنگینِ الکل باشد. وین اجرا شد و باعث تحسین فراوان «روزنامه عمومی موسیقی» (چاپ آلمان) شد و نوشت که این اثر «نبوغی وصف ناشدنی از دنیای جدید را به ما نشان داد».